En dan is het wéér die tijd…
Twee minuten over zeven…
De herinnering aan onze veel te korte tijd…
Het moment van het einde van jouw leven…

De tijd van even weer stil staan…
De confrontatie van hoe snel iets kan gaan…
Van “gezond” naar dood binnen 4 dagen…
Dat zou toch niemand mogen verwachten…
Op zijn minst die weg een week vertragen…
Misschien zou dat het een beetje verzachten…

3 lange jaren is het nu geleden…
Veel dingen gedaan, maar ook veel vermeden…
Het is en blijft moeilijk bij best veel dingen…
Meer dan ik dacht en waar moet je beginnen…

Leven met een masker op leer je snel genoeg…
Helaas in ons geval moet ik dit veel te vroeg…
Dit hadden we immers beide niet voorzien…
De toekomst had ik ook graag anders gezien…

Het is wat het is en daar blijft het helaas bij…
Dat kan niemand meer te veranderen, niet ik, niet jij…

Voor mij blijf je voor altijd nummer één…
Een vrouw zoals jij, daar is geen tweede van…
19:02 uur, 25 januari 2016, jij ging toen heen…
Ik blijf van jou en jij van mij, wat mij betreft voor altijd als het kan…