Zoals vele wel weten was Ans een actief bosruiter te paard. Dit deden we dan ook meerdere keren per jaar. De één op het paard en de ander erachter (lees met pony en karretje). Drinken en een zak Poesta Borrelnootjes mochten niet ontbreken bij een lange rit door de bossen, velden of over de heide, en na een x-aantal uren weer terug keerden op de boerderij, waar we vervolgens heel erg stonden te klagen over hoeveel pijn onze barrière (achterwerk) wel niet deed. De één had nog veeeel meer last dan de ander (wat allemaal wel erg meeviel hoor). Deze ritjes zal ik erg gaan missen, maar als ik dan de routes rij dit we altijd samen deden zal ik met veel plezier terug denken aan die tijd.