Vaak zet ik wel iets grappigs hier neer, of toch iets serieus met een glimlachje erbij.
Maar nu even niet..
Ik heb even geen humor paraat.
Geen grapje, geen woordspeling.
Mailtjes heb ik niet verstuurd, toetsen nog niet nagekeken en niet alles geliked wat ik anders wel zou doen.
De woorden die wel in me opkomen gaan over mijn nichtje Angelique.
Terugkijkend naar foto’s van haar staat ze er bijna altijd lachend op, écht lachend!
Het nichtje dat altijd gezellig met me wilde kletsen over echt van alles!
Wat vond ze het leuk als ze mocht helpen met het verschonen van Max en Tom, en ik ook natuurlijk
Toen ik zwanger was van de jongens, kwam ze heel sneaky naar me toe om te vragen of ze mijn blote buik wel even mocht zien, want dat leek haar echt zo gaaf: een dikke buik mét tweeling erin!
In de wc’s bij Schoonhoven, tijdens het feestje van onze oma hebben we samen mijn blote buik bewonderd. Geweldig vond ze dat!
En ze genoot vooral van alle kinderen. Met alle liefde wilde ze wel naar de speeltuintjes tijdens familiefeestjes, ook dat vond ze echt geweldig!
Ze had lol om de fratsen van mijn jongens, “Ja hoor, het is er weer eentje van Karin, dat kan niet anders!”.
‘Geweldig!’ Hoe vaak zou ze dat woord getypt hebben? Op al mijn stukkies op Facebook heeft ze wel gereageerd. Ze was attent, sociaal en zo ontzettend eerlijk en open.
Wrang dat ons laatste ‘gesprekje’ ging over praten over de dood, dat zij het mooi vond dat we dat bespreekbaar maakte bij onze kinderen.
Moeilijke dingen ging ze niet uit de weg; als het de sterfdag van mijn vader was dan reageerde ze. Om zich dan ook nog schuldig te voelen, want ze vond dat ze eigenlijk nog te weinig zei en vroeg over ‘ome Jan’.
Hele plannen had ze, we hadden met alle neven en nichten bedacht dat het maar eens afgelopen moest zijn met de ouderwetse stamppottenparty die we al 10 jaar lang elk jaar samen hebben. Stamppottenparty 2.0 moest het worden. We hadden er veel lol om, en er kwamen allerlei ideeën en recepten van haar mijn kant op. We hebben samen lol gehad over het afscheidsconcert van Normaal, waar zij ook naar toe was geweest. De WhatsApp is wat dat betreft heel handig.
Alles op de rit: een lieve vriend, toekomstplannen en al een beetje ingeburgerd in Coevorden. Wat wil je nog meer?
Nou, gewoon, doorleven graag..
Het staat niet voor niets in de verleden tijd.
Want ze is er niet meer, zo plotseling en onverwacht, dertig jaar oud.
Dertig!
Daar ben ik dus stil van en enorm verdrietig.
Ik wens iedereen om haar heen heel heel veel kracht toe. En warmte. Wat dat gaf ze zelf ook.
Geen foto, maar arretjescake. Omdat we samen heel veel lol hadden hierover. Zij weet wel waarom. Ik vertel het misschien wel een keer.
Maar nu even niet.