Angelique begon op 17 december 1985 haar carrière als mens in het Scheperziekenhuis in Emmen. Na het nodige gedoe in het Scheperziekenhuis ging de reis al snel naar het UMCG. Het wrange is dat deze geschiedenis zich na 30 jaar zou herhalen, maar dan wel met een afloop die te bizar is voor woorden.
In het begin van 1986 gaven de artsen van het UMCG aan dat alles met Angelique ok was maar dat het praten waarschijnlijk een probleem zou worden. Inmiddels weten we dat de artsen er voor de volle 100% naast zaten. Ik heb af en toe wel eens gedacht: zat er maar een mute-knop op. Velen van jullie zullen dit wel herkennen.
Van meet af aan was Angelique het oogappeltje van oma, mijn moeder. Wat de dames bespraken zou bij menigeen van jullie rode oortjes opleveren. Op 80 jarige leeftijd uitgebreid sexdingetjes bespreken met je 18-jarige kleindochter zegt wel iets. Ze was dan ook ontroostbaar toen mijn moeder overleed. Nu kunnen de dames samen verder haken op een wolkje en toezicht houden op ons hier beneden. Een geruststellende gedachte.
Wat we gemeenschappelijk hadden was het hardlopen. Zij al kwebbelend op de fiets er naast en na afloop maar klagen: joow, wat ben ik moe zeg.
Als Angelique de kamer binnen kwam was ze in woord en gebaar duidelijk aanwezig. Soms leverde dit de nodige irritatie op. Maar als je haar er op wees ging de handrem, zij het soms wat moeizaam, er wel weer op. Kwam ze niet zo snel op het juiste woord greep ze naar een voor haar gemakkelijker synoniem, er van uitgaande dat de ander haar wel zou begrijpen. Meestal lukte me dat wel, tenslotte had oma, mijn moeder, er ook een handje van.
Probeer de volgende zin eens te begrijpen.
Onze conversatie: Hey pap, ja vla, zou je wat spuug in m’n Lola willen doen want de wimpers piepen zo.
Begrijpt u het nog??
De vertaling: Hey papa, ja Angelique, zou je wat ruitenwisservloeistof in mijn auto willen doen want de ruitenwissers piepen zo.
Dit soort kretologieën hielden we, ter lering ende vermaek, uiteraard in ere.
Toen Angelique nog thuis woonde hield ze niet bepaald de hand op de knip. Geen probleem, er was immers genoeg en sparen is zo ouderwets. Niet te zien op buienradar, maar toch trokken met grote regelmaat tornado’s door haar kamer. Maar goed zij moest er in leven en wij niet. Logisch dat we haar met argusogen volgden toen ze in haar eigen flatje trok. Een aangename verrassing bij het eerste bezoek. Alles netjes en opgeruimd. Dus ouders in de zaal, er is hoop.
Degenen die Angelique goed kennen weten dat ze sociaal was en begaan met mensen. Ze heeft tenslotte niet voor niets gekozen voor het werken in VanBoeijen. Ondanks dat twijfelde ze toch vaak aan zichzelf. De vele bloemen, kaartjes en lieve reacties bevestigen echter dat ze erg geliefd was.
Wij zijn in elk geval super trots op onze dochter en hoe ze het ingevuld heeft.