Lieve Ans,

Vanavond om twee minuten over zeven is het precies een jaar geleden,
Jouw leven werd beëindigd, en jouw strijd was gestreden.

Gelukkig was jouw strijd kort en heb je er zelf weinig van gemerkt,
Het zal alleen wel een hele poos duren voor we dit alles hebben verwerkt.

Ons leven samen was eigenlijk veel te kort, maar gelukkig wel vol kracht,
Dat het zo zou eindigen, nee, dat hadden we beide niet verwacht.

Ik mis je nog elke dag naast mn zij,
Ja meid jij was de enige en de ware voor mij.

Het doet nog steeds zeer, en ja dat blijf je voelen, echt elke dag,
Dat ik je vrolijke, lieve, drukke en gekke uitspattingen niet meer meemaken mag.

Ik ben blij dat je een deel van mijn leven uit hebt mogen maken,
Die plek bescherm ik en zal er voor eeuwig over blijven waken.

Ze zeggen dat de pijn en confrontaties op den duur een beetje slijten,
De tijd zal dat leren, en dan berust ik mij op andermans ervaringen en dus feiten.

Nu heb ik er nog moeite mee om zoiets te kunnen geloven,
Maar jouw plekje in mijn hart komt niemand aan, dat kan ik je beloven.

Fysiek gezien ben je er niet meer en ben ik nu alleen,
Maar van binnen ben je altijd bij me, en dat houd me op de been.

Vaak genoeg in het afgelopen jaar heb ik gedacht, bekijk het allemaal maar,
Ik stop ermee, dan zijn we weer bij elkaar, ik zou niets liever willen, echt waar.

Een fysiek leven met jou zit er helaas niet meer in,
Maar voor alsnog blijf jij mijn enige vriendin.

Ik moet verder met mijn leven, en dat helaas zonder jou,
Het was nog niet officieel, maar stiekem was jij toch al een beetje mijn vrouw.

Wat de toekomst ook voor mij in petto heeft,
Ik zorg dat jij voor altijd in mijn hart verder leeft.

In onze herinneringen verblijf jij voor altijd,
Want ondanks dat mijn leven met jou te kort was, van deze tijd krijg ik nooit en te nimmer spijt.

Ik blijf altijd van je houden…